Geen Nederlandse Posts Meer

hallo allemaal, er zullen geen blogs meer in het Nederlands volgen, sorry daarvoor. Op mijn Engelse site ga ik echter gewooon verder: http://dispatchesfromconflict.blogspot.com/

JJ

Een Brandende Sensatie

Één van mijn teamleden in Kandahar heeft een 11-jarig dochtertje dat heel graag naar school gaat. School is waar haar vriendjes zijn, waar ze haar verhaaltjes opschrijft en waar ze probeert te begrijpen waarom de leraar zegt dat haar handschrift te slordig is (ze is het daarmee absoluut oneens). School is ook midden in het centrum van Kandahar, waar protesten het de afgelopen week onmogelijk maakten naar school te gaan.   

De bizarre acties van een pastoor in Florida hebben blijkbaar zoveel mensen zo boos gemaakt, dat VN-personeel moest worden vermoord en nog veel meer Afghaanse burgers gedood of gewond werden. Één van de demonstraten zei dat hij “Islam en hun waardigheid moest verdedigen”.

Misschien heb ik het mis, maar wat ik zag had bar weinig met verdedigen of waardigheid van doen. Het zag eruit als willekeurig geweld, mensen aanvallen, auto’s in de brand steken en het vernielen van inkomstenbronnen. Tijdens de demonstraties zijn meer Korans de brand ingegaan dan een van-het-pad-geraakte pastoor ooit had durven hopen. Maar de demonstranten waren moreel altijd superieur aan wie dan ook, want moorden en vernielen voor iets anders dan voor het hoogste Goed was voor deze mensen onmogelijk, aldus president Karzai.   

Met de meeste Moslims in het Midden-Oosten druk met demonstraties die wel waardig zijn en er daadwerkelijk toe doen, was Karzai vanzelfsprekend opgelucht dat de religieuze leiders in Afghanistan ervoor kozen zich op de Koran-verbranding te concentreren en er als resultaat geen massale volksopstand bij zijn paleis of bij de Provinciale Raad in Kandahar plaatsvond; gebouwen waar dagelijks eindeloze corruptie en de straffeloosheid van misdadigers georkestreerd worden. Dus Karzai ‘begreep’ heel goed dat winkels in de hens moesten worden gestoken en wies zijn handjes in onschuld.     

Een 11-jarig meisje dat naar school wil gaan, heeft al genoeg om bang voor te zijn op de straten van Kandahar zonder dat een zelfingenomen heethoofd, zij het president of demonstrant, het nog erger maakt. Als je niet van plan bent iets positiefs te bereiken met je protest, laat je spandoek en aansteker dan gewoon thuis...en demonstreer je waardigheid door een klein meisje veilig naar school te laten gaan. Dát zal die pastoor in Florida leren.

Bloed aan je handen?

(Na een erg lange stilte, een nieuwe serie)

Praat je met een man die de dood van een honderdtal burgers en strijders op z’n naam heeft? Neem je thee aan van de leider van een militie die tientallen dorpen in zijn greep houdt? Is de familie die miljoenen dollars heeft verdient aan corruptie en het leed van mede-Afghanen een gesprekspartner?

Liever niet, maar het antwoord is altijd ‘ja’. Terwijl ik in het westen van Afghanistan nog goed afstand kon houden van de ‘zwarte zijde’, is het onmogelijk om mijn werk in Kandahar, Uruzgan, Zabul en Daykundi te doen zonder vriendelijk te lachen om de grapjes van mannen die in iedere andere situatie al lang in de Scheveningse gevangenis hadden gezeten.

De kleine voorbeelden zijn de lokale ‘strongmen’ die ervoor kunnen zorgen dat mijn staf wel of niet een gebied in kunnen. Deze mannen hebben in de afgelopen 30 jaar aan verschillende kanten gevochten en niet altijd op de meest smaakvolle manier. Je weet dat de jongeman waarmee je samenwerkt van een familie is, die tot een jaar geleden tegenstanders langzaam vermoorde door ze te wurgen met in glas bedekt vliegertouw en dat hij daarbij betrokken was...maar vandaag zorgt hij ervoor dat we incident-onderzoek kunnen doen in een dorp waar al twee jaar niemand meer is geweest.

één van de interessanste mensen om mee te werken voor mij als Nederlander is de machtigste man van Uruzgan, Matiullah Khan: warlord en Pontius Pilatus in één. Het Nederlandse leger heeft genoeg van doen gehad met deze man (lees werk van journalisten Joeri Boom en Bette Dam) en dit is zeker geen kater om zonder handschoenen aan te pakken. Dat doe ik dan ook niet, sterker nog we aaien hem. Hij beschermt mijn konvooi, kantoor en staf tegen Taliban en andere machthebbers. Meest recentelijk nog tegen het hoofd van Uruzgan’s Provinciale Raad, Amanullah Hotaki die een groep door ons geholpen burgers heeft bestolen van hun hulpgoederen en mijn coordinator voor Uruzgan van de straat geplukt voor ondervraging.

Naar eigen zeggen zou Hotaki de hulgoederen eerlijk herverdelen, precies wat Matiullah Khan ook zegt te doen met de miljoenen dollars die hij heeft ‘verdient’ aan ontwikkelingsprojecten en milities...Natuurlijk werk ik tegelijkertijd ook samen met Hotaki, het is onmogelijk om dat niet te doen in Uruzgan. De belangrijkste afweging is eigenlijk niet of iemand een oorlogsmisdadiger is, maar of we hem verder legitimeren door samen te werken...en of dat nou per se slecht of goed is voor de toekomst van Afghanistan.

Ik gebruik een man met meer bloed aan z’n handen dan mij lief is, maar het bloed aan de handen van andere machthebbers doet niet onder voor dat aan de zijne. Je zal moeten kiezen, of niets doen.

(de volgende keer: lessen in corruptie)

In 't wit graag...

“alle kleuren zijn ok, zolang het maar zwart is”, zou Henri Ford gezegd hebben. Met zo’n houding zou meneer Ford hier in Farah van een bijzonder koude kermis zijn thuisgekomen. Auto’s zijn namelijk wit en dat is de wet van Corolla, Toyota Corolla. Ik ben op zoek naar een auto inclusief chauffeur en dat is een verrassend eenzijdige gebeurtenis; je moet je voorstellen dat je bij de verfmengmachines van de Praxis staat en kan kiezen uit 10 kleuren wit, de een gewoon wat stoffiger dan de ander.

In Kabul gebruik ik taxi’s en in Herat word ik rondgereden in een van onze gepantserde landcruisers, maar in Farah heb ik tot op heden gebruikt gemaakt van de auto van één van m’n stafleden, een witte Toyota Corrola. Helaas beginnen steeds meer mensen te vragen waarom hij rondrijdt met mij naast hem en daar wordt hij nogal nerveus van. Die nervositeit is niet geheel misplaatst, maar ook als we geen gebruik meer maken van zijn auto werkt hij nog steeds voor mijn programma en is daarmee voor sommigen nog steeds een ‘infidel’. Niettemin, een auto met chauffeur dus.

Ik heb twee ongepantserde witte landcruisers staan, maar iedereen in welk oorlogsgebied ter wereld ook weet dat een witte landcruiser van een ontwikkelingsorganisatie is en dus naar keuze met rust gelaten, overvallen of opgeblazen kan worden. Je rijdt dus alleen in een witte landcruiser als die gepantserd is, maar die heb ik niet en krijg ik ook niet in Farah. Als je ongepantserd rondrijdt, moet je zo onopvallend mogelijk zijn en een auto nemen die iedereen heeft. Ik droom nog steeds van een eigen Landrover Defender of zelfs een Amerikaanse truck zou me nog gelukkig maken, maar dat is allemaal niet aan te raden (in andere provincies weer wel, etc. etc.). De gewenste Corolla moet zelfs niet nieuwer zijn dan het jaar 2003: die zijn er hier wel, maar vallen op.

Ik heb mijzelf nu dus beprekt tot drie eisen die mijn auto bijzonder maken en veel duurder. Noodzakelijk zijn voor mij een werkende airconditioning (het is hier 47 graden); een documentje dat toestaat dat ik tussen districten en provincies mag bewegen (lijkt me nuttig) en; (tadaa) een kenteken (hebben er maar weinig, maar de laatste keer dat auto’s werden gecontroleerd op registratie liep hier uit op een bloedbad en massa-demonstratie..toch lijkt het me handig). Niet teveel gevraagd toch? Blijkbaar wel, de auto zal uit een andere provincie moeten komen.

Nu nog een chauffeur uitzoeken, dat is vast een eitje: hij (want een zij mag niet) hoeft alleen Engels, Dari en Pashto te spreken, van een familie of stam zijn die nergens in de provincie ruzie hebben, geen strafblad hebben, geen bekende links met bepaalde groepen te hebben, maar wel iedereen kennen, niet te erg vasthouden aan gebedstijden en ik moet ‘m aardig vinden en hij zo gek zijn met een international rond te rijden. O ja en een rijbewijs, ook al zoiets exotisch.

Wikileak werkelijkheid

Overpeinzingen

“De grootste lek van militaire informatie ooit”, zo werd de plaatsing van militaire logs uit Afghanistan op Wikileaks en drie internationale kranten gepresenteerd op CNN, Al Jazeera, Euronews en ongetwijfeld 70% van alle andere wereldmedia. Ruim 92000 incidenten uit de oorlog hier in Afghanistan zijn nu openbaar en scheppen een duidelijker beeld van de dagelijkse intensiteit, onduidelijkheid en pijnlijkheid van dit steeds ondoorgrondelijker conflict.


Ik vraag me af of mensen nu verbaasd zijn over de grote aantallen burgerslachtoffers en de jacht die gemaakt wordt op zo’n 2000 AQ kopstukken of de onbewogen beschrijving van verlies van leven en goed. Ik vraag het me daadwerkelijk af, want ik ben niet verbaasd en vind het moeilijk te begrijpen dat er verbazing lijkt te zijn…maar ik weet ook dat niet iedereen dagelijks in het veld in Afghanistan is en dat het niet iets is waar iedereen iedere dag bij stil hoeft te staan.

Ik heb de logs voor mijn provincie doorgespit en herken de incidenten die beschreven worden. Van een incident dat beschreven staat als gebeurt zijnde bij een brug op die en die lengte- en breedtegraad waarbij LN 7 KIA en LN 5 WIA, weet ik het verhaal erachter; wie er zijn overleden en dat het kinderen waren (KIA; Killed In Action) en heb ik op mijn computer foto’s van de gewonden (WIA: Wounded In Action), de uitgebrande bus of de nabestaanden.

Ik begrijp de reactie van een aantal journalisten en misschien ook het publiek dat het allemaal zo technisch beschreven is en dat het niet over mensenlevens lijkt te gaan, dat is ook zo en het kan ook niet anders. Het heeft geen zin om in deze logs uitgebreid verslag te doen, daar zijn ze niet voor bedoelt. Het is vaak ook onmogelijk: een leger kan niet de dag na een bombardement langsgaan in een dorp om de schade op te nemen, hoe hard het ook klinkt.

Wat er wel gedaan kan worden is de informatie doorspelen als het leger beseft dat er burgers of burgerdoelen geraakt zijn. Dat gebeurt, maar niet altijd, bij lange na niet zelfs. Ik krijg bijvoorbeeld van het leger een korte beschrijving met datum, plaats, uitlegje en KIA en WIA, met zo’n beschrijving kan ik dan naar mijn team om het incident te onderzoeken. Dat is het moment waarop er namen, leeftijden en families worden verbonden aan de slachtoffers, als dit nog niet bekend was.

De informatie die het leger doorgeeft is vaak incompleet (begrijpelijk) en uit de reactie van het leger, blijkt dat het ’verhaal’ dat wij erachter kunnen creeren gewaardeerd wordt. Ook omdat het leger dan weet dat wij er mee aan de slag zijn gegaan en ervoor gaan zorgen dat de families ondersteund gaan worden. Dat maakt natuurlijk niets goed en vervangt geen mensenleven of verloren been, maar voor de troepen en internationale politiek zorgt het voor stabiliteit: “wij hebben burgers geraakt, daar doen wij verder geen uitspraken over, maar we weten dat er een organisatie mee aan de slag is en dat de mensen ook aanspraak kunnen maken op verschillende vormen van compensatie (leger of Afghaanse overheid) of steun om weer verder te gaan (mijn werk).

De informatie klopt ook niet altijd. Ik heb mensen die volgens het leger zijn overleden, nota bene in het ziekenhuis van de legerbasis, die vervolgens voor de poort staan. Maar de informatie van het leger, hoe incompleet ook, is helaas soms betrouwbaarder dan de informatie die wij kunnen verzamelen in het veld met dank aan haat en nijd tussen Afghanen onderling. Dorpsraden houden slachtoffers van lijsten af, omdat ze van een stam of familie zijn waar de dorpsraad geen ‘interesse’ in heeft; de ene familie beticht de andere ervan met de Taliban samen te werken; een dorpsoudste zweert bij hoog en laag dat iemand nooit bestaan heeft; een man vernielt zelf zijn huis nadat een bom het huis niet geraakt heeft om aanspraak te kunnen maken op steun. Zelfs tijdens gesprekken op mijn kantoor ruzieen mensen nog over wie het meest verloren heeft en waarom de ander minder slachtoffer is dan zij. Menselijk gedrag? Inderdaad en helaas.

De “Fog of war”: oorlogsmist is waar we hier in ondergedompelt zijn en iedereen die je in deze mist tegenkomt vertelt je links of rechts te zoeken, maar vooral niet bij henzelf. In die mist worden schandalige fouten gemaakt en schandalig veel mensenlevens opgeofferd of vernield. Maar wie is er schuldig als je geen hand voor ogen ziet, of beter, wie is er onschuldig en onschuldig waaraan? Als een Amerikaanse raket een auto met daarin een familie opblaast, als een soldaat nooit meer thuiskomt door een Taliban bermbom, als een ezeltje tot een wandelend explosief word gemaakt en een markt word opgejaagd, als een heel dorp is vernietigd omdat de Taliban het gebruiken als aanvalsbasis, maar ook een Navo raket niet het verschil weet tussen de kinderslaapkamer en de bommen-werkplaats ernaast...

Korte notities uit het logboek

de internationale compounds hebben een overschot aan poezen en als onderdeel van redistributie heb ik 2 jonge poesjes van Herat naar Farah meegenomen; ik weet zeker dat onze speciale vluchten daarvoor bedoelt zijn. Na een 4 uur durende vlucht in een iets te kleine doos en een eerste dag van verkenningen in hun nieuwe huis, inclusief bloedheet balkon en eerste bad zijn ze fan van Farah. Ik heb ze Bala en Buluk genoemd naar een van de districten van Farah: Balabuluk. Dit geweldadige district kan wel wat goede PR gebruiken..of moet dat goede "prrrrr" zijn. (ok slechte grap)

(foto: oud koninklijk paleis Kabul en locomotief j.j.)

Na een aantal weken in Kabul en in Herat is het goed terug te zijn in Farah: ik heb nu ook op het balkon zandzakken, de blastwalls zijn verhoogd en er is een slalombaan aangelegd om auto's af te remmen. Geen overbodige luxe want nog geen halve dag later bracht de Taliban een bom tot ontploffen in de centrale gevangenis met een berg ontsnappingen tot gevolg en namen ze leger-checkpoints over.

Daardoor en door het extreem verhoogde risico dat de internationale conferentie in Kabul met zich meebrengt leven we nu onder veiligheidsprotocol 'White city', wat betekent dat de compound niet in-of uitgegaan mag worden, waardoor mijn personeel bijvoorbeeld vanuit een andere locatie moet werken. Vergeleken bij Kabul zijn wij trouwens 'Red city', de volgende fase, maar wij zijn niet zo flauw. In Kabul op het HQ gaat Afghaanse staf nu 4 dagen niet naar kantoor ivm veiligheid..er gebeurt dus vrij weinig daar, terwijl wij hier juist zoveel willen doen...

Vandaag 8 dorpsoudsten op kantoor gehad (voordat white city werd afgekondigd), uit Balabaluk district. een jaar en anderhalf jaar geleden zijn hun dorpen gebombardeerd met grote schade, gewonden en doden als resultaat: de Taliban hadden de dorpen als basis gebruikt tegen hun wil...zeggen zij, maar hoe weet ik dat zeker? Mijn voorganger was daar blijkbaar ook niet zeker van en heeft ze een jaar en anderhalf jaar laten wachten zonder iets te ondernemen. Vandaag na gesprek en spoed-onderzoek van mijn veldstaf besloten dat ze inderdaad slachtoffers zijn en de procedure gestart om ze ondersteuning te gaan bieden. Excuses aangeboden namens de organisatie aan de mannen waarvan een aantal zelf hun kinderen en vrouw verloren waren...dat meemaken en dan anderhalf jaar lang van het kastje naar de muur: voor alles dat de internationale organisaties hier goed doen, maken we de helft weer kapot.

Herat, waar ik een week ben geweest, is briljant en niet alleen omdat de Italianen daar uitstekende pizza op hun basis hebben en hun commandant pasta voor ons heeft gekookt.

De vliegveldbewaker die de doos met poesjes openmaakte zonder na te denken loopt nu vol krassen rond, maar heeft daarna wel een hele rol tape gebruikt om andere onschuldige mensen te beschermen tegen mijn twee gevaarlijke bolletjes wol.

In drie aparte incidenten: chauffeur van een van onze vervoerders onthoofd; 5 trucks aan goederen gestolen; 8 hulpontvangers gegijzeld en hun hulpgoederen in de brand gestoken.

Helemaal losgegaan en gedaan wat nooit gebeurt en wordt afgeraden(?): thee gedronken met de bewakers van de Afghaanse politie en ondanks een torenhoge taalbarriere en het verschil in onze rollen was het nog leuk ook.

Na een iets te gezellige nacht in Herat in de tuin van de compound een fors stuk van m'n kleine teen afgeschampt..bloedvlekken op de tegels en drie mensen in een scheur. Gelukkig waren er zowel een verpleger als een verbanddoos aanwezig...Herat is net een studentenvereniging, maar dan altijd in ontgroeningstijd.

Er zijn steeds meer dingen waar ik over wil schrijven, maar wat niet kan of mag...mmhh...grrr....

stemmen op een plaatje

In September zijn er parlementsverkiezingen hier en je merkt iedere dag een klein beetje meer interesse, opwinding en bezorgdheid over het welslagen ervan. Iedereen wil dat de verkiezingen doorgaan, maar tegelijkertijd groeit het gefluister dat ze worden uitgesteld wegens veiligheidsredenen, geld, vertraagde voorbereidingen of iets anders. Vanzelfsprekend hebben ook alle internationale organisaties een mening en liefst een andere dan de rest. Wat op dit moment echter het meest zichtbaar is, zijn de posters van parlementskandidaten. In de provincies blijft het nog wat achter, maar Kabul begint steeds meer op 1 grote publieke aanplakplaats te lijken en ook ieder taxi-busje heeft blijkbaar een eigen favoriete kandidaat.

De drukkerij-bazaar met tientallen winkels die "alles op alles drukken" doet extreem goede zaken en iedere etalage heeft op z'n minst een door hen gedrukte poster voor een kandidaat prominent in het zicht. Ik heb nog geen Nationale Partij-knuffelbeertjes of Partij voor Vooruitgang-koffiebekers gezien, maar ik ga ervan uit dat ze in bestelling zijn.

een van de meest in het oogspringende details op de kleurrijke en nogal drukke verkiezingsposters zijn de door de kiescommissie ingevoerde pictogrammen: iedere kandidaat heeft een plaatje dat hem of haar herkenbaar moet maken voor analfabeten. Dat plaatje komt op de kiesformulieren te staan en het is dus zaak het plaatje duidelijk op alle posters en folders te zetten. De pictogrammen werden eerder al gebruikt tijdens de presidentsverkiezingen en zijn op zich een slim idee aangezien een aanzienlijk deel van de Afghaanse bevolking moeite heeft met lezen. Maar....

Iedere kandidaat krijgt zijn of haar pictogram van de kiescommissie door een eenvoudig systeem: je trekt 3 plaatjes uit een doos en kiest het plaatje dat je het liefst wilt hebben. Als je drie plaatjes trekt die wat jou betreft goed bij je passen en daar dan ook nog de beste van kan uitkiezen heb je geluk, maar ik acht die kans vrij klein aangezien de plaatjes op z'n zachts gezegd nogal 'divers' zijn. Een klein overzicht helpt wellicht om duidelijk te maken wat ik bedoel. Afbeeldingen op plaatjes zijn onder andere: een kaars, een parachute, een laptop, een typemachine, een kachel, een moterfiets, 2 of 3 voordeuren, een vogelbassin, 3 stropdassen, wereldbolletjes, een cassettebandje, een hangslot, kersjes (als op een fruitautomaat), een platwals, een puntenslijper, de gesp van een riem, een stekkerdoos, een doosje lucifers, een koelkast, een trappetje, een plafondventilator, een strijkijzer, een bloempot, een lege tafel met tafellaken, een olietankwagen en een waterput. Het liefst zou ik ze allemaal opschrijven, maar er komt geen einde aan de creativiteit hier. De creatieve ambtenaar heeft ook veel inspiratie opgedaan in z'n eigen werkomgeving aangezien er pictogrammen zijn met daarop een bureau, een bureaustoel, een bureaulamp, een pen, een geodriehoek, een nietmachine en een theepot.

Probleempje is dat niet iedereen precies weet dat de pictogrammen verder niets betekenen, maar er een politieke reden aanklinken. Een van mijn chauffeurs weet bijvoorbeeld heel zeker dat de afbeelding van een laptop aangeeft dat de kandidaat wil investeren in technologie en dat het plaatje van een vlinder voor een kandidaat staat die natuurliefhebber is. Er zijn ook kandidaten die als plaatje een boek of een gebedskleed hebben en dus voor zeer vroom worden aangezien, terwijl ze misschien juist een meer progessieve agenda hebben. Ik vraag me af wat ze dan denken van het strijkijzer, het meetlint en drie scheepjes: kandidaten met beleid gericht op het huishouden, wiskunde en een marine (Afghanistan ligt echter niet aan zee) wellicht?

Het meest bizar zijn plaatjes die mensen helemaal niet herkennen zoals het tennisracket en de verrekijker of plaatjes die verschillende uitvoeringen van hetzelfde aangeven. je hebt bijvoorbeeld een plaatje van een grote theekan, maar ook van een fluitketel en een schemerlamp, een bureaulamp en een lamp of staande voet of een laptop computer en een desktop computer; dat moet fout gaan als mensen met elkaar over kandidaten praten.

Mijn favoriet is het plaatje met een kam erop, want, zo zegt een collega, er zijn teveel Afghanen die er niet netjes verzorgd uitzien..lijkt mij een helder politiek plan. Ik wens iedereen veel succes 18 september in het stemhokje.

Kunst omdat het moet

De besteding van een vrije dag in Kabul hangt sterk af van wie je bent en wat je mag. Hoe belangrijker je bent, hoe minder je zomaar mag zonder dat daar een bataljon aan auto's en beveiliging aan te pas komt. Ondanks dat we vaak belangrijk en onvervangbaar werk doen, staan wij als consultants per definitie onderaan de veiligheidsladder en mag ik dus gaan en staan waar ik wil. Dat gaan en staan is noodzakelijk om mijn soort werk te doen, maar voor deze vrije dag betekent het ook dat ik rustig naar het Afghaans Nationaal Museum kan gaan door gewoon m'n taxi zonder toeters en bellen te nemen. Dat is, totdat 5 minuten voordat je die taxi wilt bellen er een exposie is bij het Ministerie van Binnenlandse Zaken en mijn veiligheidsmanager direct belt om reizen naar het zuiden van de stad ten sterkste af te raden. Ik volg natuurlijk haar raad op en verander de bestemming van het Nationale Museum naar de Nationale Galerie.

Als ik een klein kwartiertje later langs het Ministerie van Binnenlandse Zaken rijd, besef ik me dat ik misschien toch niet helemaal slim ben geweest, maar de chauffeur blijft glimlachen en ik dus ook.

Aangekomen bij de Nationale Galerie wil de baas ervan net gaan lunchen, maar keert snel om naar z'n kantoor om mij een kaartje te verkopen. Er is verder geen andere bezoeker en twee werknemers worden op pad gestuurd om de Engelssprekende gids te vinden. Het stoffige pand is donker en ik denk nog heel naief dat ze de lichten uitdoen als er geen bezoekers zijn. Niet helemaal het geval: ze hebben gewoon voor 90% van het museum geen licht wat het bezichten van de schilderijen aanzienlijk gaat belemmeren. Wat bezichting verder belemmert is dat geen stukje muur onbenut is gelaten en ook op de vloer vanalles tegen de muur aan geleund staat. Nadat ik een aantal schilderijen heb proberen te bekijken, word ik zacht vermanend toegesproken dat ik boven moet beginnen: de gids is gevonden. Samen met de gids, een student van de kunst academie van een jaartje of 20, ga ik de monumentale trap op naar het officiele begin van het museum.

Op z'n zachtst gezegd kunnen de schilderijen die ik zie wel een tubetje Clearasil gebruiken, zo pokdalig zien ze eruit. Het gros is gestolen geweest of door de Taliban hevig toegetakeld. Voornamelijk de schilderijen waarop levende wezens staan afgebeeld hebben het zwaar moeten ontgelden: De Taliban is zo streng in hun Islam dat een paard of een mens absoluut niet afgebeeld mag worden. Ondanks het roof- en religieuze vandalisme zijn er in de kamer met de oudste schilderijen (circa 1800-50) een twintigtal werken dat sterk aan Noord-Europa doet denken met boeren erop en een aantal kleinere doeken die op de grond staan met koeien in een wei langs een riviertje die me daadwerkelijk doen denken aan de onbetaalbare Albert Cuyp's in de National Gallery in Londen. De kwaliteit is echter onvergelijkbaar met de Nederlandse meesters; het is wellicht heel goed dat de lampen het niet doen.

De voorliefde in het Midden-Oosten en dus ook hier voor Duits-Vlaams-Nederlandse onderwerpen en stijl blijft me verrassen en het is een vreemd gezicht: In Gaza heb ik ooit eens een borduur-schilderij gevonden van Hans en Grietje inclusief snoephuisje. En ook hier in Kabul zijn dus de eerste schilderijen die je ziet van Duitse huisjes en stevig Hollands vee. Terwijl de gids en ik praten over onze haat-liefde verhouding met te moderne kunst en met name Damien Hirst en Jeff Koons, loop ik van schilderij naar schilderij en vraag me meermalen af wat ze bezielt heeft een aantal van deze werken op te hangen terwijl er vaak kleine juweeltjes op de grond staan. Het antwoord is even verrassend als verwacht: de grote schilderijen zijn meer indrukwekkend of ze nu goed zijn of niet.

Terwijl ik mezelf hoor aanbieden om een totaal verwaarloosd zilveren miniatuur, die aan de laatse koning van Afhanistan is aangeboden, schoon te poetsen (daar ben ik serieus goed in...) komen we aan bij een grote glazen kist waarin kapotgescheurde doeken en prenten liggen. De sticker op de kist verteld me dat het gaat om werken die door de Taliban zijn vernield, op het moment onherstelbaar. Op dat moment zou ik het liefst bouwlampen het pand indragen, ieder schilderij, hoe wanstaltig ook (ik een snob?), van een liederlijke beschrijving voorzien en ieder Afghaans kind naar binnen willen roepen en zeggen: "teken, schilder, zing, dans en vraag nooit of het mag of toegestaan is; vraag nooit of het wel goed genoeg is, want het is altijd mooier en beter en belangrijker en kostbaarder en onvergeetlijker en ontroerender dan de gedachten en de daad van de idioot die jou wil tegenhouden of jouw droom aan stukken snijdt.

Een van de laatste en grootste schilderijen in de Galerie is een potentieel heel mooi schilderij van de Amsterdamse bloemenmarkt door een volgens mij Noord-Europese schilder...misschien dat de Nederlandse ambassade kan aanbieden het te laten reparen en schoonmaken? Een kleurige en felle bos bloemen voor iedere Afghaan als applaus voor een toekomst waarin hun kinderen in een nieuwe en goedverlichte galerie kunnen genieten van hun favoriete schilderij of op z'n minst verveeld kunnen rondkijken op een schoolreisje. Maar het kan.

Wat doe jij eigenlijk?

Na een behoorlijk turbulente vlucht van Farah naar Kabul en temperatuurwissel van een aangename 48 graden aldaar naar een ook niet slechte 35 hier, zit ik in de binnentuin van het hotel en heb eindelijk tijd om antwoord te geven op de meest gestelde blog-vraag: “allemaal leuk en aardig die blogs over veiligheid of een collega, maar wat doe jij nu eigenlijk de hele dag?” Vandaar onderstaande promotie-aankondiging...

Tijdens de eerste paar dagen heb ik vooral gekeken naar het personeel en de manier waarop zij omgaan met de regels van het programma, de mensen die we helpen, de bergen papierwerk en de vele obstakels die een programma in een oorlogsgebied op het pad krijgt. Ik zie het dan vooral als mijn rol om ervoor te zorgen dat het werk op de grond en de besluiten van het hoofdkantoor elkaar niet in de weg staan, maar resulteren in interventies die het beste resultaat opleveren voor slachtoffers van conflict.

Een van de eerste dingen die ik daarom heb gedaan is ervoor zorgen dat de hulpontvangers steviger in hun schoenen kunnen staan tegenover ons programma, dus tegenover de zogenaamde hulpverlener. Tot nu toe wisten hulpontvangers dat ze een ‘kit’ zouden krijgen voor onderwijsondersteuning of landbouw, of met huisraad, maar wat er dan in zo’n ‘kit’ zat werd niet duidelijk gemaakt. Daardoor was het niet mogelijk voor hulpontvangers te controleren of ze eigenlijk wel alles ontvingen waar ze recht op hadden; een van de meest voorkomende en grootste gebreken in humanitaire hulpverlening. Sinds afgelopen week krijgen daarom alle hulpontvangers eerst een volledige lijst in hun eigen taal van het soort en de hoeveelheid goederen die ze horen te ontvangen en moedigen we ze aan de lijst met elkaar door te nemen (ook omdat niet iedereen kan lezen). Bovenaan de lijst staat daarnaast dat als ze niet ontvangen wat op de lijst staat of de kwaliteit niet deugt, ze het recht hebben te klagen. Het is een ongelooflijk simpele, maar vaak vergeten, manier om hulpontvangers minder afhankelijk te maken; minder slachtoffer eigenlijk. Het is ook een klein succesje: vanaf vandaag is het ook advies geworden voor de andere provincies.

Belangrijk is ook dat slachtoffers van conflict weten waar ze naartoe kunnen en gelukkig heeft het nieuws dat we een nieuw kantoor hebben op de VN basis zich snel verspreidt. Een van de eerste bezoekers is een erg oude man, de sjeich van een dorp vlakbij de grens met Iran. Hij komt vertellen dat zijn dorp door internationale troepen aangevallen is met als resultaat 7 doden en enorm veel schade aan huizen en landbouwgronden. Volgens hem heeft het Amerikaanse leger zijn dorp aangevallen, omdat ze dachten dat er sprake was van een gevecht tussen drugs-smokkelende Taliban en het dorp een thuishaven voor hen was. Het dorp is een nacht lang onder vuur gehouden en de dorpelingen hebben niets meer gehoord of vernomen van het leger. Volgens de sjeich zelf is het verhaal zo dat de dorpelingen al een tijd ruzie hadden met een handelaar uit een naburig dorp die voortdurend handel verstoorde voor het dorp, dus hadden ze heb gegijzeld (!), dat leidde tot een wat groter opstootje en nog wat meer en toen kwam dus het Amerikaanse leger. Nu is het onze taak om het incident te onderzoeken in het betreffende dorp en om aan het Amerikaanse leger in Farah te vragen of ze bekend zijn met dit incident en wat hun informatie erover zegt. Als blijkt dat het inderdaad op een heel ongelukkig misverstand berust, kunnen we aan de slag met een inventarisatie van de behoeften van de dorpsbewoners en er voor zorgen dat ze hopelijk binnen twee maanden ondersteuning ontvangen.

Een dagelijkse confrontatie voor mijzelf zijn dit soort verhalen, maar dan vooral in de fase van de inventarisaties: de verhalen van slachtoffers en de zakelijke verwerking daarvan. Uiteindelijk maken wij keurige documenten met daarin een opsomming van de doden, gewonden en hun type verwonding etc. ondersteund met fotografisch bewijs en getuigenissen. Dit werk word gedaan door de veldstaf, daarna vertaald en als alles goed is door mij ondertekend om vervolgens te worden omgezet in orders voor hulpgoederen. De verhalen en foto’s zijn over het algemeen erg genoeg, maar het vreemdst is om deze mensen dan te zien bij de daadwerkelijke distributie. Ik zie ze binnenkomen, herken hun gezicht van de foto’s, herinner me wat ze hebben meegemaakt en wie of wat ze zijn verloren. Zij hebben geen idee wie ik ben en het zou ook ongepast zijn om op ze af te stappen en te zeggen: “ik heb gelezen wat je hebt meegemaakt, verschrikkelijk, hoe gaat het me je?” Ik heb kleine gesprekjes met een aantal, vraag of de hulpgoederen nuttig zijn, hoe het met de kinderen gaat. Maar met sommige mensen zou je graag even willen praten. Een paar dagen geleden kwam er een jongen van 14 die twee maanden geleden zijn hele familie heeft verloren en nu bij een ‘oom’ woont. Hij liep nog op krukken door de verwondingen die hij had opgelopen en omdat hij gevlucht was na het incident was er nog geen hulp-formulier en geen hulp voor ‘m. Dat gaf mij een reden om een gesprek met ‘m te voeren over hemzelf, iets waar kinderen in een oorlogsgebied veel te weinig kans voor krijgen. Gelukkig vond hij het fijn om tegen een vreemde westerling zijn verhaal te doen en kon ik ook meteen suggesties doen voor speciale hulp om bijvoorbeeld school af te maken. Hij bleef daarna glimlachend op alle formaliteiten wachten en ik was blij dat ik de kans had gekregen, ook al was het kort en met een tolk, om met iemand te praten die anders veel te makkelijk gewoon maar een formulier zou worden.

Op de Radio aanstaande zaterdag (19 juni)

Deze zaterdag 17:00 op radio 5 (AM747) in "De zevende hemel" een interview:

Bellen met Afghanistan. In ‘Bellen met de Islamitische Wereld’ worden actuele kwesties aan de kaak gesteld door correspondenten ter plaatse. Deze week horen we van Jeffrey Jonkers wat er speelt onder moslims in Afghanistan.

maar (zeker ivm de voetbalwedstrijd) daarna ook nog te beluisteren op de uitstekende website van de Nederlandse Islamitische Omroep: www.nioweb.nl (http://www.nioweb.nl/2010/06/17/de-zevende-hemel-19-juni-2010/)

a very 'hot' summer

Het gaat ons heet onder de voeten worden hier in Farah en dat heeft betrekkelijk weinig met het weerbericht te maken. Niets Nederlands of Engels is mij echter vreemd en ik hou me aan de regels van de digitale ansichtkaart: het is de afgelopen 4 dagen ongelooflijk heet geworden, het knopje op de afstandsbediening voor schaduw doet het niet meer en dankzij niet aflatende zandstormen weet ik inmiddels hoe een gevel zich voelt die gezandstraald word. (de foto is een uitzicht van m'n balkon op een beetje veiligheidsmaatregelen)

De zomer moet echter nog beginnen en de reden voor een “extra hot summer” zoals de veiligheidsmensen het noemen begint langzaam aan te zwellen. Ik denk dat ik al eerder heb geschreven dat de provincie Farah op een gevoelige plek in Afghanistan ligt, omdat: 1) het zo ongeveer de meest poreuze grens met Iran heeft, 2) het grenst aan de provincie Helmand, en 3) de terugtrek-provincie van de Taliban ten noorden van Farah ligt. Deze gevoeligheid gaat een flinke allergische reactie teweegbrengen de komende maanden, denken de veiligheidsmensen nu ook formeel.

Heel kort samengevat zien de voorwaarden en het scenario er als volgt uit.In het zuiden van Afghanistan is het nu al een tijdje echt raak wat betreft de Taliban en de internationale legermacht en de Britten en Amerikanen hebben een groot offensief in de planning voor de zuid-westelijke provincie Helmand. Dit betekent dat Taliban die weg worden gedreven uit Helmand naar de buurprovincie Farah gaan (tenzij ze voor het buitenland kiezen). Farah is voorts een niet onaangename provincie voor Taliban, aangezien hier veel van hun ‘natuurlijke basis’ vandaan zou komen’. Deze Taliban kiezen ervoor om de strijd dan verder voort te zetten in Farah of om door Farah heen te trekken in de richting van de bovengenoemde “terugtrek-provincie”, en dat doen ze dan niet met stille trom.
Om de Taliban te versterken en als belangrijke aanvoerhaven voor maloten die zichzelf opblazen, neemt daarnaast de stroom jihadisten vanuit Iran verder toe om hier in Farah een eerste kennismaking met Afghanistan te hebben. Daar voegen we dan ook nog aan toe dat de poppy oogst buitengewoon slecht is geweest en ontvoeringen er nu voor moeten zorgen dat de gevechtsportemonnee gevuld blijft. Een vrij hete zomer inderdaad.

Dit betekent voor ons niet alleen dat we met verhoogde veiligheidsmaatregelen te maken krijgen en nog beter op moeten letten, maar ook dat mijn programma zich moet voorbereiden op een pijnlijk drukke zomer. Het programma richt zich specifiek op burgers die slachtoffer worden van gevechtshandelingen tussen de internationale legertroepen en Taliban (of Anti-Government Entities) en het is alleen maar te verwachten dat als er meer gevechten plaatsvinden er meer huizen, auto’s, vee, landbouwgronden, winkeltjes, scholen en klinieken geraakt worden en mensen gewond raken / doodgaan. Dit betekent dat we zo snel mogelijk bestaande zaken willen afhandelen en onze voorraden weer op peil willen krijgen; wat best een rare boodschap is om over te brengen aan je team. Niettemin moeten we juist in deze maanden laten zien waarom ons werk zo belangrijk is en we burgers zo snel mogelijk na een tragische gebeurtenis weer richting een toekomst kunnen laten kijken.

Ik vergeet nog bijna te vermelden dat ook de Ramadan dit jaar grotendeels tijdens de heetste weken van het jaar valt, en mensen die honger hebben en moe zijn...meestal niet zulke goede humeuren.

logische hulpgoederen logistiek

Zo nu en dan krijg je een dag in de schoot geworpen waardoor alles ineens weer heel helder is. Waarom je dit werk doet bijvoorbeeld, en waarom je vind dat heel veel mensen dit werk niet zouden mogen doen. De dag waarop een lading hulpgoederen werd afgeleverd bij mijn pakhuis in Farah was zo’n dag. Om kort te gaan: iedereen die geen vertrouwen heeft in humanitaire hulp, hier verzamelen graag.

Belangrijk om te melden is dat ik pas vanaf donderdag 10 juni de provincie formeel overneem, dus mijn voorganger was hier nog de baas.

De dag begon al uiterst succesvol toen de eerste vrachtwagens uit Kabul aankwamen en mijn (internationale) collega witheet werd, omdat de verschillende ijzeren kisten waarin de hulpgoederen zitten geen labels hadden, slechts een teken in het Dari. Letterlijk schreeuwend ging hij op de leverancier af die inmiddels netjes was begonnen de kisten te stickeren.“De afspraak was dat de kisten volledig gestickerd zouden zijn, inclusief beschrijving van de inhoud”. Deze uitbarsting bevestigde mijn vermoeden hier te maken te hebben met een kerel die niet echt snugger was: zou jij 250,000 dollar aan hulpgoederen middels nette bestickering gaan adverteren als je met open vrachtwagens van Kabul naar Farah moet rijden? Bel de Taliban anders meteen even.

Schreeuwen beviel hem blijkbaar goed (intens beledigend in de uiterst conservatieve Pashtun cultuur) dus het volume ging niet naar beneden toen de ingehuurde sjouwers moesten aanhoren dat eerst alle kisten en goederen op de buitenplaats in nette rijen gerangschikt moesten worden, alvorens ze het magazijn inmochten. Deze volledig overbodige werkverdubbeling, want tellen kan ook bij het magazijn binnengaan, leek hem zo logisch dat het noodzakelijk werd geacht een kist uit de handen van een sjouwer te trekken en op de centimer nauwkeurig neertezetten waar hij hem gedacht had. Het afgrijzen was van de gezichten af te lezen en hij had het voor elkaar dat de sjouwers de rest van de dag achter zijn rug om hun mening creatief duidelijk maakten.

Halverwege de dag hadden de sjouwers besloten dat het te warm werd en ze meer geld wilden. Dat deden ze met een geweldig gevoel voor timing aangezien de kisten nu allemaal op het buitenterrein stonden en zo konden worden weggesleept door willekeurige voorbijgangers. De al eerder genoemde collega besloot de tegenaanval in te zetten door te preken dat het hulpgoederen waren voor hun mede-afghanen en dat ze dus een goede daad in de ogen van hun god deden. Nee hoor., helemaal niet denigrerend of ongepast.

De hulpgoederen zelf zagen er goed uit. Vooral de kisten met schoolspullen, huisraad en klerenmaken leken goed gekozen en van uitstekende kwaliteit. Er kwam echter geen einde aan de variatie en hoeveelheid kisten, en dan realiseer je dat er meer mis is.

Een van de kernregels voor humanitaire hulp is dat goederen nuttig en relevant moeten zijn voor de individuele behoeften van de ontvanger. Klinkt vanzelfsprekend en in het Midden-Oosten heb ik daar ook altijd mee gewerkt. Hier is er echter voor gekozen het logistieke proces te stroomlijnen ten koste van dit principe: iedereen krijgt hetzelfde. Dat vereenvoudigd inderdaad het inkoop- en transportproces voor het hoofdkantoor in Kabul, maar zadelt de provincies en de hulpontvangers op met (dure) goederen waar je niets mee kan of geen ruimte voor hebt. Als je dan ook nog een koppige leverancier hebt die het hoofdkantoor negeert, zodat hij zijn miskopen kwijt kan, eindig je (ik) met bijvoorbeeld 47 grasmaaiers en 86 sneeuwschuivers. Grasmaaiers zijn voor een gazon en daar doen ze hier niet aan. Een grasmaaier in Farah is net zo nuttig al een hark op de ocean. De sneeuwschuivers komen over 6 maanden vast weer van pas, maar ze zien eruit alsof ze door een basisscholier in elkaar geknutseld zijn als ‘lief’ cadeautje voor vaderdag. De vele deuken en krassen, met name in de nogal groot uitgevallen yoghurt-maker (die ook iedereen krijgt) en de slappe bandjes van de kruiwagens waarvan iedereen er maar liefst 2 krijgt, maken het niet veel beter. Het doet me allemaal een beetje terugdenken aan een voedselpakket dat ik in Gaza zag waar hondenvoer inzat: nutteloos en nogal beledigend.

De inhoud van de huisraad-kist zag er zoals gezegd goed uit en als je huis is platgebombardeerd is het absoluut relevant een nieuwe huisraad te ontvangen die er ook nog eens goed uitziet. Waar ik minder vrolijk van word is dat er ook ontvangers bijzitten die meerdere kinderen zijn verloren, maar standaard 4 sets met schoolspullen voor kleine kinderen krijgen..want dat is logistiek makkelijker…

Een dag verder weet ik inmiddels dat ik veel niet zal mogen veranderen van het hoofdkantoor, maar er lijkt onderhandelingsruimte te zijn. Zo kunnen we in Farah bijvoorbeeld waterpompen uitdelen / installeren, omdat mensen daar specifiek om hebben gevraagd en het enorm nuttig is in een voornamelijk agrarische provincie. Bovendien gaat de fabrikant van de pompen daadwerkelijk naar gemeenschappen toe, omdat de installatie goed moet gebeuren. Als ik nu genoeg van dit soort uitzonderingen bij elkaar verzamel en daar een pakket van maak…

Volgende keer meer over die andere kernregel van humanitaire hulp: je gaat naar hulpbehoevenden toe, niet andersom. En tussendoor vast ook nog positief nieuws.

militaire blingbling

Farah is geweldig en als je het grootste zandkasteel ter wereld wilt bouwen, ben je wat betreft bouwmateriaal helemaal op de goede plek. Daarin verschilt het trouwens niet veel van de rest van Afghanistan. Als bouwmateriaal gebruikt men hier vooral zand, als afzetting voor landbouwgrond zand en de wegen zijn ook van zand, voeg daaraantoe dat de rivieren inmiddels droogliggen voor de rest van het jaar en vanuit het vluigtuig lijkt Afghanistan net een grote lino-snede.

Aangezien mijn programma door de Amerikaanse overheid betaald wordt, vlieg ik gratis (overal in Afghanistan...) met hun Embassy airways, informeel mag je dat voorrecht ook gebruiken om in het weekend even naar de hoofdstad te vliegen om op adem en promillage te komen. De vliegtuigjes (inderdaad: verkleinwoord) vertrekken van en landen op militaire vliegbases, wat ik kinderachtig leuk vind. Ondanks dat ik geen grote voorstander van oorlog ben, heeft een hele rij aan gevechtshelicopters, straaljagers, onbemande drones en ander grote-jongens-speelgoed, omringd door diezelfde grote jongens en meiden in camouflage best een fijne aantrekkingskracht en een factor ‘cool, hier sta je dan’.

Mijn ‘cool, hier sta je dan’ wordt verder geholpen door regelmatige bezoeken aan de Forward Operating Base Farah waar de Amerikaanse marine, landmacht en luchtmacht samen met een handvol Italianen de militaire kant van het Farah-verhaal bestieren. Aangezien wij dus samenwerken met de Amerikanen, mag ik hier ongehinderd rondwandelen, gratis eten en m’n ogen uitkijken naar materieel en manschappen (...), naast vergaderen en praatjes houden. Onze voorrechten houden ook in dat we gebruik kunnen maken van militaire konvooien en met de Heli meemogen als ‘ie toch die kant opmoet: zonder de juiste papieren mag je niets, maar als je ze dan hebt!

Bijna genoeg mezelf aangepraat dat alles hier geweldig is, maar toch nog even.... Het VN kampement is miniscuul, maar de woonverblijven enorm: ik zou hier makkelijk een feest voor een paar honderd man kunnen houden (als er hier iemand was). De afgelopen dagen zijn we hier met slechts 2 internationalo’s, maar worden we bewaakt door 9 Ghurka’s (stoere soldaten uit Nepal), 9 Afghaanse politiemannen en nog eens 5 andersoortig bewapend spul en we hebben dus nog een paar 100 soldaten om de hoek: goed geregeld.

Nu terug naar m’n balkon om bij te bruinen (uit veiligheidsoverwegingen moet ik m’n wit-rode huid zo snel mogelijk verliezen)...dat balkon grenst overigens wel direct aan prikkeldraad, een veiligheidszone, beton, zandzakken en slagbomen, en er staat iedere avond vanaf 7 uur een Nepalese man met een geweer op.

De volgende keer een blog met wat meer inhoud, ik beloof het.

Op naar Farah

Over een paar uur vertrek ik naar 'mijn ' provincie in Afghanistan waar mijn team en ik slachtoffers van het geweld hopen te steunen hun leven weer op te pakken door het opzetten van kleine bedrijfjes, onderwijs, de bouw van huizen, voedselhulp of vee. Farah is een provincie waar geweld steeds meer toeneemt en waar Taliban naartoe vluchten als het ze te heet onder de voetzolen dreigt te worden in naburig Helmand. Daarnaast is de grens met Iran hier zo poreus dat het een soort supermarkt is geworden voor drugs en wapens waar regels en wetten nu niet bepaald door een gekozen Parlement worden bedacht.

Maar dat zijn zorgen voor (een paar uur) later. Eerst pakken. Ondanks dat 40 graden en zonnig behoorlijk als vakantie klinkt, ziet het pakken er net wat anders uit. Wanneer was de laatste keer dat jij een pocket-buddy en een grab-bag hebt ingepakt? Om ervoor te zorgen dat ik in de gaten gehouden kan worden terwijl ik op veldbezoek ga of om me te vinden als ik 'verdwijn', moet ik altijd een apparaatje bij me hebben dat mijn GPS coordinaten doorstuurt naar onze radio meldkamer. Deze kleine 'buddy' heeft ook een paniekknop en de mogelijkheid in geval van nood een boodschap van 30 seconden naar de veiligheidsmensen te sturen waarin je het wat, waar, wie en hoe uitlegt...als de buddy nog niet is afgepakt tenminste. Met een grab-bag ben je waarschijnlijk bekender: wie is er niet naar een popconcert of festival gegaan met een extra trui, handdoek, schoon ondergoed en een fles water? Die van mij is een brandnieuwe zandkleurige rugzak waar het bovengenoemde en dan nog wat inzit. De bedoeling is dat je de grab-bag bij je hebt of naast de deur van je kamer zet, zodat je 'm direct mee kan pakken in een noodsituatie. Ik heb er ook nog Fruitella ingestopt.

Daarnaast moest een van de 'westerse' supermarkten worden bezocht om een deel van hun schappen te ontdoen van aanzienlijke hoeveelheden ingeblikte groenten en vlees, pasta, rijst, ongezonde dingen, olie, koffie, thee en schoonmaakspullen. Mijn nieuwe leef-en-werk kampement is nu niet bepaald het centrum van het universum dus een beetje hamsteren is noodzakelijk. Aangezien het een van de kleinere VN kampementen is, heeft het ook niet al het personeel dat standaard bij de grotere lijkt te komen zoals een kok, schoonmaker en wellicht een tuinman.

Tenslotte, maar vanuit veiligheidsoogpunt zeker niet onbelangrijk, heb ik een sharwal kamiz (traditionele Afghaanse kleding) en sandalen gekocht. In de provincie moet je vooral niet teveel opvallen. Ondanks dat iedereen meteen half paar ogen kan zien dat ik niet afghaans ben, valt het van een afstand toch wat minder opdan wanneer ik een spijkerbroek en poloshirt zou dragen. (een foto in volledige outfit volgtbinnenkort).

We zullen zien hoe het loopt, maar ik hoor zojuist dat ik geluk heb: het Provinciaal Reconstructie Team in Farah heeft een karaoke avond donderdag...

4-wheel drive slalom

Ondanks dat ik niet snel wagenziek ben en off-road tochten in de woestijn zelfs leuk vind, begint Kabul me behoorlijk op m’n maag te werken. Tussen de vele Verenigde Naties, leger en diplomatieke compounds in loopt een network van wegen die meer te vergelijken vallen met een horizontale skipiste van beton omsingeld door 5 meter hoog verticaal beton en een kroon van prikkeldraad, dan de snelste weg tussen A en B. Om de 4 tot 5 meter zijn er betonnen obstakels op de weg geplaatst waar de 4X4s tussendoor slalommen om hun passagiers van links naar rechts te gooien op de achterbank. Ik ben wel wat prikkeldraad, zandzakken en beton gewend, maar dat je in conflictgebieden toch vooral ook een paar doosjes Primatour tabletten moet meenemen is nieuw voor me.

Gelukkig liggen mijn slaapplaats en werk-compound hier in Kabul naast elkaar waardoor ik dat gewoon lopend kan doen en bij uitzondering ook mag, aangezien ik consultant ben en me daardoor niet aan de draconische veiligheidsregels en avondklokken van de VN en diplomaten hoef te houden. Je moet natuurlijk wel je hoofd erbijhouden, maar afgelopen zaterdag liep ik met 2 collega’s om een uurtje of 10 ‘s avonds gewoon op straat in de stad terwijl de rest van het internationale contingent achter gesloten poorten en hekken zat…en ik leef nog steeds.

Op het moment zit Kabul ook buiten de hekken echter voornamelijk op slot: de vredesbesprekingen (met zo’n 1600 deelnemers) vinden momenteel plaats wat een ultrahoog veiligheidsrisico met zich meebrengt. Ik moet zeggen dat ik er vrij weinig van merk en het allemaal nogal overdreven vind, met name omdat al het Afghaanse personeel van de IOM tot zondag vrij heeft wegens bovengenoemd veiliheidsrisico. Gelukkig mag ik morgen naar mijn eigen provincie (Farah) waar wel mensen werken, maar ik dan weer volledig opgesloten zit op een compound en in auto’s..oh wel.

testbeeld

testbeeld