Farah is geweldig en als je het grootste zandkasteel ter wereld wilt bouwen, ben je wat betreft bouwmateriaal helemaal op de goede plek. Daarin verschilt het trouwens niet veel van de rest van Afghanistan. Als bouwmateriaal gebruikt men hier vooral zand, als afzetting voor landbouwgrond zand en de wegen zijn ook van zand, voeg daaraantoe dat de rivieren inmiddels droogliggen voor de rest van het jaar en vanuit het vluigtuig lijkt Afghanistan net een grote lino-snede.
Aangezien mijn programma door de Amerikaanse overheid betaald wordt, vlieg ik gratis (overal in Afghanistan...) met hun Embassy airways, informeel mag je dat voorrecht ook gebruiken om in het weekend even naar de hoofdstad te vliegen om op adem en promillage te komen. De vliegtuigjes (inderdaad: verkleinwoord) vertrekken van en landen op militaire vliegbases, wat ik kinderachtig leuk vind. Ondanks dat ik geen grote voorstander van oorlog ben, heeft een hele rij aan gevechtshelicopters, straaljagers, onbemande drones en ander grote-jongens-speelgoed, omringd door diezelfde grote jongens en meiden in camouflage best een fijne aantrekkingskracht en een factor ‘cool, hier sta je dan’.
Mijn ‘cool, hier sta je dan’ wordt verder geholpen door regelmatige bezoeken aan de Forward Operating Base Farah waar de Amerikaanse marine, landmacht en luchtmacht samen met een handvol Italianen de militaire kant van het Farah-verhaal bestieren. Aangezien wij dus samenwerken met de Amerikanen, mag ik hier ongehinderd rondwandelen, gratis eten en m’n ogen uitkijken naar materieel en manschappen (...), naast vergaderen en praatjes houden. Onze voorrechten houden ook in dat we gebruik kunnen maken van militaire konvooien en met de Heli meemogen als ‘ie toch die kant opmoet: zonder de juiste papieren mag je niets, maar als je ze dan hebt!
Bijna genoeg mezelf aangepraat dat alles hier geweldig is, maar toch nog even.... Het VN kampement is miniscuul, maar de woonverblijven enorm: ik zou hier makkelijk een feest voor een paar honderd man kunnen houden (als er hier iemand was). De afgelopen dagen zijn we hier met slechts 2 internationalo’s, maar worden we bewaakt door 9 Ghurka’s (stoere soldaten uit Nepal), 9 Afghaanse politiemannen en nog eens 5 andersoortig bewapend spul en we hebben dus nog een paar 100 soldaten om de hoek: goed geregeld.
Nu terug naar m’n balkon om bij te bruinen (uit veiligheidsoverwegingen moet ik m’n wit-rode huid zo snel mogelijk verliezen)...dat balkon grenst overigens wel direct aan prikkeldraad, een veiligheidszone, beton, zandzakken en slagbomen, en er staat iedere avond vanaf 7 uur een Nepalese man met een geweer op.
De volgende keer een blog met wat meer inhoud, ik beloof het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten