Over een paar uur vertrek ik naar 'mijn ' provincie in Afghanistan waar mijn team en ik slachtoffers van het geweld hopen te steunen hun leven weer op te pakken door het opzetten van kleine bedrijfjes, onderwijs, de bouw van huizen, voedselhulp of vee. Farah is een provincie waar geweld steeds meer toeneemt en waar Taliban naartoe vluchten als het ze te heet onder de voetzolen dreigt te worden in naburig Helmand. Daarnaast is de grens met Iran hier zo poreus dat het een soort supermarkt is geworden voor drugs en wapens waar regels en wetten nu niet bepaald door een gekozen Parlement worden bedacht.
Maar dat zijn zorgen voor (een paar uur) later. Eerst pakken. Ondanks dat 40 graden en zonnig behoorlijk als vakantie klinkt, ziet het pakken er net wat anders uit. Wanneer was de laatste keer dat jij een pocket-buddy en een grab-bag hebt ingepakt? Om ervoor te zorgen dat ik in de gaten gehouden kan worden terwijl ik op veldbezoek ga of om me te vinden als ik 'verdwijn', moet ik altijd een apparaatje bij me hebben dat mijn GPS coordinaten doorstuurt naar onze radio meldkamer. Deze kleine 'buddy' heeft ook een paniekknop en de mogelijkheid in geval van nood een boodschap van 30 seconden naar de veiligheidsmensen te sturen waarin je het wat, waar, wie en hoe uitlegt...als de buddy nog niet is afgepakt tenminste. Met een grab-bag ben je waarschijnlijk bekender: wie is er niet naar een popconcert of festival gegaan met een extra trui, handdoek, schoon ondergoed en een fles water? Die van mij is een brandnieuwe zandkleurige rugzak waar het bovengenoemde en dan nog wat inzit. De bedoeling is dat je de grab-bag bij je hebt of naast de deur van je kamer zet, zodat je 'm direct mee kan pakken in een noodsituatie. Ik heb er ook nog Fruitella ingestopt.
Daarnaast moest een van de 'westerse' supermarkten worden bezocht om een deel van hun schappen te ontdoen van aanzienlijke hoeveelheden ingeblikte groenten en vlees, pasta, rijst, ongezonde dingen, olie, koffie, thee en schoonmaakspullen. Mijn nieuwe leef-en-werk kampement is nu niet bepaald het centrum van het universum dus een beetje hamsteren is noodzakelijk. Aangezien het een van de kleinere VN kampementen is, heeft het ook niet al het personeel dat standaard bij de grotere lijkt te komen zoals een kok, schoonmaker en wellicht een tuinman.
Tenslotte, maar vanuit veiligheidsoogpunt zeker niet onbelangrijk, heb ik een sharwal kamiz (traditionele Afghaanse kleding) en sandalen gekocht. In de provincie moet je vooral niet teveel opvallen. Ondanks dat iedereen meteen half paar ogen kan zien dat ik niet afghaans ben, valt het van een afstand toch wat minder opdan wanneer ik een spijkerbroek en poloshirt zou dragen. (een foto in volledige outfit volgtbinnenkort).
We zullen zien hoe het loopt, maar ik hoor zojuist dat ik geluk heb: het Provinciaal Reconstructie Team in Farah heeft een karaoke avond donderdag...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten