Korte notities uit het logboek

de internationale compounds hebben een overschot aan poezen en als onderdeel van redistributie heb ik 2 jonge poesjes van Herat naar Farah meegenomen; ik weet zeker dat onze speciale vluchten daarvoor bedoelt zijn. Na een 4 uur durende vlucht in een iets te kleine doos en een eerste dag van verkenningen in hun nieuwe huis, inclusief bloedheet balkon en eerste bad zijn ze fan van Farah. Ik heb ze Bala en Buluk genoemd naar een van de districten van Farah: Balabuluk. Dit geweldadige district kan wel wat goede PR gebruiken..of moet dat goede "prrrrr" zijn. (ok slechte grap)

(foto: oud koninklijk paleis Kabul en locomotief j.j.)

Na een aantal weken in Kabul en in Herat is het goed terug te zijn in Farah: ik heb nu ook op het balkon zandzakken, de blastwalls zijn verhoogd en er is een slalombaan aangelegd om auto's af te remmen. Geen overbodige luxe want nog geen halve dag later bracht de Taliban een bom tot ontploffen in de centrale gevangenis met een berg ontsnappingen tot gevolg en namen ze leger-checkpoints over.

Daardoor en door het extreem verhoogde risico dat de internationale conferentie in Kabul met zich meebrengt leven we nu onder veiligheidsprotocol 'White city', wat betekent dat de compound niet in-of uitgegaan mag worden, waardoor mijn personeel bijvoorbeeld vanuit een andere locatie moet werken. Vergeleken bij Kabul zijn wij trouwens 'Red city', de volgende fase, maar wij zijn niet zo flauw. In Kabul op het HQ gaat Afghaanse staf nu 4 dagen niet naar kantoor ivm veiligheid..er gebeurt dus vrij weinig daar, terwijl wij hier juist zoveel willen doen...

Vandaag 8 dorpsoudsten op kantoor gehad (voordat white city werd afgekondigd), uit Balabaluk district. een jaar en anderhalf jaar geleden zijn hun dorpen gebombardeerd met grote schade, gewonden en doden als resultaat: de Taliban hadden de dorpen als basis gebruikt tegen hun wil...zeggen zij, maar hoe weet ik dat zeker? Mijn voorganger was daar blijkbaar ook niet zeker van en heeft ze een jaar en anderhalf jaar laten wachten zonder iets te ondernemen. Vandaag na gesprek en spoed-onderzoek van mijn veldstaf besloten dat ze inderdaad slachtoffers zijn en de procedure gestart om ze ondersteuning te gaan bieden. Excuses aangeboden namens de organisatie aan de mannen waarvan een aantal zelf hun kinderen en vrouw verloren waren...dat meemaken en dan anderhalf jaar lang van het kastje naar de muur: voor alles dat de internationale organisaties hier goed doen, maken we de helft weer kapot.

Herat, waar ik een week ben geweest, is briljant en niet alleen omdat de Italianen daar uitstekende pizza op hun basis hebben en hun commandant pasta voor ons heeft gekookt.

De vliegveldbewaker die de doos met poesjes openmaakte zonder na te denken loopt nu vol krassen rond, maar heeft daarna wel een hele rol tape gebruikt om andere onschuldige mensen te beschermen tegen mijn twee gevaarlijke bolletjes wol.

In drie aparte incidenten: chauffeur van een van onze vervoerders onthoofd; 5 trucks aan goederen gestolen; 8 hulpontvangers gegijzeld en hun hulpgoederen in de brand gestoken.

Helemaal losgegaan en gedaan wat nooit gebeurt en wordt afgeraden(?): thee gedronken met de bewakers van de Afghaanse politie en ondanks een torenhoge taalbarriere en het verschil in onze rollen was het nog leuk ook.

Na een iets te gezellige nacht in Herat in de tuin van de compound een fors stuk van m'n kleine teen afgeschampt..bloedvlekken op de tegels en drie mensen in een scheur. Gelukkig waren er zowel een verpleger als een verbanddoos aanwezig...Herat is net een studentenvereniging, maar dan altijd in ontgroeningstijd.

Er zijn steeds meer dingen waar ik over wil schrijven, maar wat niet kan of mag...mmhh...grrr....