Ondanks dat ik niet snel wagenziek ben en off-road tochten in de woestijn zelfs leuk vind, begint Kabul me behoorlijk op m’n maag te werken. Tussen de vele Verenigde Naties, leger en diplomatieke compounds in loopt een network van wegen die meer te vergelijken vallen met een horizontale skipiste van beton omsingeld door 5 meter hoog verticaal beton en een kroon van prikkeldraad, dan de snelste weg tussen A en B. Om de 4 tot 5 meter zijn er betonnen obstakels op de weg geplaatst waar de 4X4s tussendoor slalommen om hun passagiers van links naar rechts te gooien op de achterbank. Ik ben wel wat prikkeldraad, zandzakken en beton gewend, maar dat je in conflictgebieden toch vooral ook een paar doosjes Primatour tabletten moet meenemen is nieuw voor me.
Gelukkig liggen mijn slaapplaats en werk-compound hier in Kabul naast elkaar waardoor ik dat gewoon lopend kan doen en bij uitzondering ook mag, aangezien ik consultant ben en me daardoor niet aan de draconische veiligheidsregels en avondklokken van de VN en diplomaten hoef te houden. Je moet natuurlijk wel je hoofd erbijhouden, maar afgelopen zaterdag liep ik met 2 collega’s om een uurtje of 10 ‘s avonds gewoon op straat in de stad terwijl de rest van het internationale contingent achter gesloten poorten en hekken zat…en ik leef nog steeds.
Op het moment zit Kabul ook buiten de hekken echter voornamelijk op slot: de vredesbesprekingen (met zo’n 1600 deelnemers) vinden momenteel plaats wat een ultrahoog veiligheidsrisico met zich meebrengt. Ik moet zeggen dat ik er vrij weinig van merk en het allemaal nogal overdreven vind, met name omdat al het Afghaanse personeel van de IOM tot zondag vrij heeft wegens bovengenoemd veiliheidsrisico. Gelukkig mag ik morgen naar mijn eigen provincie (Farah) waar wel mensen werken, maar ik dan weer volledig opgesloten zit op een compound en in auto’s..oh wel.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten