Geen Nederlandse Posts Meer

hallo allemaal, er zullen geen blogs meer in het Nederlands volgen, sorry daarvoor. Op mijn Engelse site ga ik echter gewooon verder: http://dispatchesfromconflict.blogspot.com/

JJ

Een Brandende Sensatie

Één van mijn teamleden in Kandahar heeft een 11-jarig dochtertje dat heel graag naar school gaat. School is waar haar vriendjes zijn, waar ze haar verhaaltjes opschrijft en waar ze probeert te begrijpen waarom de leraar zegt dat haar handschrift te slordig is (ze is het daarmee absoluut oneens). School is ook midden in het centrum van Kandahar, waar protesten het de afgelopen week onmogelijk maakten naar school te gaan.   

De bizarre acties van een pastoor in Florida hebben blijkbaar zoveel mensen zo boos gemaakt, dat VN-personeel moest worden vermoord en nog veel meer Afghaanse burgers gedood of gewond werden. Één van de demonstraten zei dat hij “Islam en hun waardigheid moest verdedigen”.

Misschien heb ik het mis, maar wat ik zag had bar weinig met verdedigen of waardigheid van doen. Het zag eruit als willekeurig geweld, mensen aanvallen, auto’s in de brand steken en het vernielen van inkomstenbronnen. Tijdens de demonstraties zijn meer Korans de brand ingegaan dan een van-het-pad-geraakte pastoor ooit had durven hopen. Maar de demonstranten waren moreel altijd superieur aan wie dan ook, want moorden en vernielen voor iets anders dan voor het hoogste Goed was voor deze mensen onmogelijk, aldus president Karzai.   

Met de meeste Moslims in het Midden-Oosten druk met demonstraties die wel waardig zijn en er daadwerkelijk toe doen, was Karzai vanzelfsprekend opgelucht dat de religieuze leiders in Afghanistan ervoor kozen zich op de Koran-verbranding te concentreren en er als resultaat geen massale volksopstand bij zijn paleis of bij de Provinciale Raad in Kandahar plaatsvond; gebouwen waar dagelijks eindeloze corruptie en de straffeloosheid van misdadigers georkestreerd worden. Dus Karzai ‘begreep’ heel goed dat winkels in de hens moesten worden gestoken en wies zijn handjes in onschuld.     

Een 11-jarig meisje dat naar school wil gaan, heeft al genoeg om bang voor te zijn op de straten van Kandahar zonder dat een zelfingenomen heethoofd, zij het president of demonstrant, het nog erger maakt. Als je niet van plan bent iets positiefs te bereiken met je protest, laat je spandoek en aansteker dan gewoon thuis...en demonstreer je waardigheid door een klein meisje veilig naar school te laten gaan. Dát zal die pastoor in Florida leren.

Bloed aan je handen?

(Na een erg lange stilte, een nieuwe serie)

Praat je met een man die de dood van een honderdtal burgers en strijders op z’n naam heeft? Neem je thee aan van de leider van een militie die tientallen dorpen in zijn greep houdt? Is de familie die miljoenen dollars heeft verdient aan corruptie en het leed van mede-Afghanen een gesprekspartner?

Liever niet, maar het antwoord is altijd ‘ja’. Terwijl ik in het westen van Afghanistan nog goed afstand kon houden van de ‘zwarte zijde’, is het onmogelijk om mijn werk in Kandahar, Uruzgan, Zabul en Daykundi te doen zonder vriendelijk te lachen om de grapjes van mannen die in iedere andere situatie al lang in de Scheveningse gevangenis hadden gezeten.

De kleine voorbeelden zijn de lokale ‘strongmen’ die ervoor kunnen zorgen dat mijn staf wel of niet een gebied in kunnen. Deze mannen hebben in de afgelopen 30 jaar aan verschillende kanten gevochten en niet altijd op de meest smaakvolle manier. Je weet dat de jongeman waarmee je samenwerkt van een familie is, die tot een jaar geleden tegenstanders langzaam vermoorde door ze te wurgen met in glas bedekt vliegertouw en dat hij daarbij betrokken was...maar vandaag zorgt hij ervoor dat we incident-onderzoek kunnen doen in een dorp waar al twee jaar niemand meer is geweest.

één van de interessanste mensen om mee te werken voor mij als Nederlander is de machtigste man van Uruzgan, Matiullah Khan: warlord en Pontius Pilatus in één. Het Nederlandse leger heeft genoeg van doen gehad met deze man (lees werk van journalisten Joeri Boom en Bette Dam) en dit is zeker geen kater om zonder handschoenen aan te pakken. Dat doe ik dan ook niet, sterker nog we aaien hem. Hij beschermt mijn konvooi, kantoor en staf tegen Taliban en andere machthebbers. Meest recentelijk nog tegen het hoofd van Uruzgan’s Provinciale Raad, Amanullah Hotaki die een groep door ons geholpen burgers heeft bestolen van hun hulpgoederen en mijn coordinator voor Uruzgan van de straat geplukt voor ondervraging.

Naar eigen zeggen zou Hotaki de hulgoederen eerlijk herverdelen, precies wat Matiullah Khan ook zegt te doen met de miljoenen dollars die hij heeft ‘verdient’ aan ontwikkelingsprojecten en milities...Natuurlijk werk ik tegelijkertijd ook samen met Hotaki, het is onmogelijk om dat niet te doen in Uruzgan. De belangrijkste afweging is eigenlijk niet of iemand een oorlogsmisdadiger is, maar of we hem verder legitimeren door samen te werken...en of dat nou per se slecht of goed is voor de toekomst van Afghanistan.

Ik gebruik een man met meer bloed aan z’n handen dan mij lief is, maar het bloed aan de handen van andere machthebbers doet niet onder voor dat aan de zijne. Je zal moeten kiezen, of niets doen.

(de volgende keer: lessen in corruptie)